Στέκομαι και κοιτάζω. Με δέος, με φόβο, με ελπίδα, δεν ξέρω πως. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, απλά κοιτάζω. Είναι νύχτες σαν τη χθεσινή που με κουράζει αυτή η κατάσταση. Υπάρχει κάτι αδιευκρίνιστο στην ατμόσφαιρα. Ίσως να είναι η απόσταση ανάμεσα στα σώματα που ηλεκτρίζει. Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, πώς να δικαιολογήσω τις πράξεις μου, και ακόμα περισσότερο τις μη-πράξεις μου.
*
Θα περιμένω. Θα σταθώ και θα αφήσω τα σύννεφα να περνούν από πάνω μου. Θα είναι όμορφα. Μετά θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι να αρχίσουν οι άνθρωποι να περνούν από μέσα μου. Μετά, θα πέσουν τα φύλλα από τα δέντρα και οι μάσκες από τα πρόσωπα. Α, ναι, τότε θα είναι πραγματικά όμορφα.
