Από εδώ που στέκομαι απόψε, τρόπος να σωθούμε και οι δυο δεν
υπάρχει. Αγρίεψαν τα ζώα, το χορτάρι του μυαλού μου γέμισε σπαθόχορτα και το
φεγγάρι, αχ το φεγγάρι δεν θέλει να καταλάβει τίποτα από όσα του ψιθυρίζω. Όπου
και να γυρίσω το κεφάλι μου καρέκλες και σκύλοι με τρία πόδια, όχι τέσσερα. Επίσης
είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάτι σημαίνουν όλα αυτά τα παραλίγο φιλιά και οι
σχεδόν σχέσεις. Σήμερα η μέρα μου ήταν ως εξής: διάλεξα λάθος τρεις συνεχόμενες
φορές, αλλά αν δεν το μαρτυρήσεις εσύ στον ξέρεις-ποιόν, δεν θα πω τίποτα ούτε
κι εγώ. Ξενύχτησα λέγοντας τα μυστικά μου σε όποιον πλήρωνε καλύτερα. Δυστυχώς,
δεν ήσουν εσύ. Άδικα σου λέω βάφτηκε ο ουρανός στο κόκκινο του αίματος, τα
συντριβάνια στέρεψαν και η όλη η μαγεία χάθηκε τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα
πίσω σου. Όπως γίνεται συνήθως με όλες τις πόρτες και όλες τις μαγείες και όλα
τα γαμημένα τα συντριβάνια.
