Μεθαύριο

H τιμωρία μου σ' αυτόν τον κόσμο
να μιλώ την ίδια γλώσσα με τους ανθρώπους
μα να μη καταλαβαίνω τίποτα παρά μόνο 
αν μου το εξηγήσεις εσύ με μια γρατζουνιά.

Το κορίτσι με τα ελαφίσια μάτια

Έλα να δώσουμε σε πολύχρωμα πουλιά δικά μας αστεία ονόματα, να φάμε πορτοκάλι και να τρέξει ο χυμός στο στήθος σου, να αφήσω την τιράντα από το νυχτικό σου να πέσει αθόρυβα, να φτάσει επιτέλους το κορμί σου στον προορισμό του και να γλιστρήσουν δυο χρυσόψαρα μέσα σου παντού, να φανούν φλόγες στις γλώσσες μας και μικρά κίτρινα άνθη ανάμεσα στα ποδιά σου, να μετρήσουμε αγέρωχους σπασμούς και γρατζουνιές μπρούτζινες ανεπανάληπτες, έπειτα θα περάσουν τα θηρία και οι γρυλισμοί θα σταματήσουν, θα γλύψουμε με στοργή ο ένας τις πληγές του άλλου, καμιά οδός δεν θα πάρει ποτέ το όνομά μας ζωγραφιά μου, μα αυτό δεν κάνει τον έρωτα μας λιγότερο ένδοξο.