Μια κάποια Πέμπτη

 
 
 

Έπιασε για λίγο να φυσάει, μετά σταμάτησε. Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Επιτέλους κατάλαβα γιατί γυρίζω συνέχεια στον ύπνο μου, είναι το σώμα που προσπαθεί να συνηθίσει σε έναν κόσμο ονείρων χωρίς εσένα.

 

Όλος αυτός ο θόρυβος του κόσμου. Όλη η απελπισία να φτάσεις κάπου αλλού από εκεί που είσαι, όλη η μαγκιά του να χάνεις, μια ανέλπιστη καλοσύνη, ένα φεγγάρι ξαφνικό, η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί, ο χορός των κουρτινών στον άνεμο, ο ιδρώτας στο στήθος σου, το νερό που γλιστράει στο σώμα, μια γλάστρα με γαλάζια άνθη, τσιγάρο όρθιος δίπλα στο παράθυρο, μια παραλίγο τέλεια ερωτική σκηνή, κέρματα, τσαλακωμένα ρούχα, τσιμπήματα κουνουπιών, ένα γέλιο από ένα παράθυρο σχεδόν υστερικό. Η βλακεία μου είναι αλεξίσφαιρη, η επιθυμία μου ένα αγκίστρι που καρφώνεται στη καρδιά, το πλήθος το πιο μοναχικό μέρος να βρεθείς. Μέχρι που βρεθήκαμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο.

 

 

Κάτι τελευταίο. Χρειαζόμαστε μια κωδική φράση για όταν υπάρχει πρόβλημα. Όταν σου πω όλα καλά, να καταλάβεις.            

 

 

 

 

 

Φιλάργυρος

 

 

 

Όταν έφτασε η σειρά μου κι εμένα να πληρώσω, έβγαλα από την τσέπη

μου ένα ολόκληρο σακούλι γεμάτο αξόδευτες ελπίδες. Ποτέ δεν κατάλαβα

γιατί με κοίταξαν με τόσο οίκτο και αποστροφή, γιατί δεν δέχτηκαν

την πληρωμή κι ακόμα γιατί την επόμενη ημέρα, μόνο για εμένα,

ξημέρωσε Παρασκευή.

 

*

 

Μόνο τα πουλιά, ενώ συνήθως με απέφευγαν, τώρα ήταν πρόθυμα να μου εξηγήσουν τα  πάντα, δεν θα μπορούσα να δεχτώ όμως κάτι τόσο γενναιόδωρο, έτσι απλά κάθισα και περίμενα υπομονετικά να έρθεις να με τιμωρήσεις για την αυθάδειά μου, έστω για λίγο, σ' αυτή τη ζωή ή στην επόμενη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζήνωνος

Μεσημέρι και ο ήλιος δίχως οίκτο πάνω από τη Ζήνωνος, πώς βρέθηκα εδώ, με τρώει η καινούργια πληγή στο γοφό, κι ας έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, πλέον κανένα δέντρο δεν με δέχεται στη σκιά του. Πλοίο είναι αυτό που ακούγεται, δεν είναι δυνατόν, μήπως πέρασες από δίπλα μου και δε σε κατάλαβα, στάσου, αυτό το κορίτσι έχει τα μαλλιά σου και κάτι που είχα ξεχάσει να σου πω το θυμήθηκα τώρα, πού είσαι να στο πω;

Ένα τραγούδι αβέβαια γνωστό από κάπου και χαρούμενα πρόσωπα με μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά, αν μας έβλεπε κάποιος από ψηλά θα μας περνούσε για μυρμήγκια; Θα έμπαινε στον πειρασμό να μας πατήσει; Όλα είναι θέμα προοπτικής εκτός από το πόσο σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Περίεργο συναίσθημα, γι' αυτό παίζω το ρολάκι μου και χαμογελώ κι εγώ, τώρα είμαι ένας από εσάς. Σταματώ να χαμογελώ. Τώρα δεν είμαι. Ξαφνικά θυμάμαι το τραγούδι, πού είσαι να στο τραγουδήσω;

Ας μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα

 
 
- Θέλεις να μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα;

- Μα είναι καλοκαίρι.

- Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Κυρίως τα φώτα. Και το καλοκαίρι μου αρέσει, περισσότερο η θάλασσα. (Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν χαρούμενο. Υπάρχουν πράγματα που με στεναχωρούν. Μερικά τα κάνουν και τα δύο. Πώς θα ένιωθες αν σου έλεγα πως ανήκεις στην τελευταία κατηγορία; Θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες αλλά, το ξέρω, δε γίνεται. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να σου μιλάω καθόλου. Κι άλλα πράγματα δε γίνονται. Από την άλλη κάποια άλλα, πιο απίθανα, γίνονται. Σκέψου μόνο πως κατέληξα να μισώ την Καλαμάτα, κι ας μην έχω πάει ποτέ. Όλοι μιλούν για υπομονή, λες κι έχουμε άλλες τέσσερις ζωές να ζήσουμε. Ας μη σταματήσει η μουσική. Ας πουν ένα τραγούδι ακόμα. Αν χανόμουν από τη ζωή σου θα με έψαχνες; Ότι πιο ειλικρινές μπορούν να κάνουν τα σώματά μας είναι να ματώσουν ή να τελειώσουν.)

- Εντάξει, ας μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα.

I'll sleep when I'm dead

 

Στέκομαι και κοιτάζω. Με δέος, με φόβο, με ελπίδα, δεν ξέρω πως. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, απλά κοιτάζω. Είναι νύχτες σαν τη χθεσινή που με κουράζει αυτή η κατάσταση. Υπάρχει κάτι αδιευκρίνιστο στην ατμόσφαιρα. Ίσως να είναι η απόσταση ανάμεσα στα σώματα που ηλεκτρίζει. Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, πώς να δικαιολογήσω τις πράξεις μου, και ακόμα περισσότερο τις μη-πράξεις μου.

 

*

 

Θα περιμένω. Θα σταθώ και θα αφήσω τα σύννεφα να περνούν από πάνω μου. Θα είναι όμορφα. Μετά θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι να αρχίσουν οι άνθρωποι να περνούν από μέσα μου. Μετά, θα πέσουν τα φύλλα από τα δέντρα και οι μάσκες από τα πρόσωπα. Α, ναι, τότε θα είναι πραγματικά όμορφα.