Ζήνωνος

Μεσημέρι και ο ήλιος δίχως οίκτο πάνω από τη Ζήνωνος, πώς βρέθηκα εδώ, με τρώει η καινούργια πληγή στο γοφό, κι ας έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, πλέον κανένα δέντρο δεν με δέχεται στη σκιά του. Πλοίο είναι αυτό που ακούγεται, δεν είναι δυνατόν, μήπως πέρασες από δίπλα μου και δε σε κατάλαβα, στάσου, αυτό το κορίτσι έχει τα μαλλιά σου και κάτι που είχα ξεχάσει να σου πω το θυμήθηκα τώρα, πού είσαι να στο πω;

Ένα τραγούδι αβέβαια γνωστό από κάπου και χαρούμενα πρόσωπα με μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά, αν μας έβλεπε κάποιος από ψηλά θα μας περνούσε για μυρμήγκια; Θα έμπαινε στον πειρασμό να μας πατήσει; Όλα είναι θέμα προοπτικής εκτός από το πόσο σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Περίεργο συναίσθημα, γι' αυτό παίζω το ρολάκι μου και χαμογελώ κι εγώ, τώρα είμαι ένας από εσάς. Σταματώ να χαμογελώ. Τώρα δεν είμαι. Ξαφνικά θυμάμαι το τραγούδι, πού είσαι να στο τραγουδήσω;