Ένας κόσμος ανάποδα

 

Καμιά φορά μπορεί να γίνει κάτι φαντασμαγορικό, αλλά συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα και στο τέλος της ημέρας ίσως αναρωτιέσαι τι έκανες και σήμερα, επιβίωσες, ίσως πάλι όλες αυτές οι μικρές αυτοτελείς ανούσιες ημέρες να είναι η εισαγωγή για κάτι μεγάλο, ίσως πάλι να μην ήταν ανούσιες αν έκανες κάτι για αυτό.

Εντάξει τώρα, όλα έχουν μια σημασία που τους αναλογεί κι αν ακόμα δεν κατάλαβες από μόνη σου δεν έχει νόημα να σου εξηγήσω, εμένα ποιος θα μου εξηγήσει γιατί σκοντάφτω στο ίδιο σημείο, είναι λοιπόν μέρες που νυστάζω και νύχτες που δεν μου κολλάει ύπνος, είναι φάτσες που δεν αντέχω και μέρη που σφίγγεται το στομάχι μου όταν περνώ, κοίτα, άνθρωποι, χαμογελαστοί, καλοντυμένοι, μια χαρά, όλο νταλαβέρια και κουρέματα μυστήρια και κονέ και όλο στο κινητό, άστο λίγο το ρημάδι, δεν θα πάει πουθενά, πίνουν πολύχρωμες μαλακίες με μαϊντανούς μέσα, φόβος ρε φίλε μην είσαι μόνος γιατί τα χρόνια περνούν, κι οι άνθρωποι περνούν, εγώ θέλω ένα μπαρ ξύλινο με φώτα νέον και κιθάρες και μια μαύρη τύπισσα να κλαίει πάνω από το μικρόφωνο, θέλω σκοτάδι έξω και τζακ με ντραμπούι μέσα, να φοβάμαι να πάω στο αμάξι μη μου την πέσει κανένας αλιγάτορας, και μετά ξύπνησα και περπατώ βιαστικά στον Πειραιά, εκεί στην Νοταρά με πιάνει ένα κάτι και θέλω να στρίψω αλλά κρατιέμαι, κύριος, συνεχίζω, μετά αποφασίζω να παίξω μόνος μου το παιχνίδι κοιτώ-αγνώστους-στα-μάτια-και-όποιος-χαμηλώσει-το βλέμμα-χάνει, κερδίζω δυο τύπους με κοστούμια αλλά η τρίτη, μια κυρία ηλικιωμένη με κοιτάζει τόσο μεγαλόπρεπα, με τόση αξιοπρέπεια που τα χάνω.  Πείτε μου σας παρακαλώ τι ζήσατε και αποκτήσατε τέτοιο βλέμμα, τέτοιο περπάτημα, κερνάω τσιγάρο αν θέλετε, δεν βρίσκω κουράγιο να πω κάτι και μετά ο τροχονόμος στην Κόνωνος αποφασίζει να σταματήσει τα φορτηγά για να περάσω επιτέλους, περνάω δίπλα από το Λάθος και το Πάθος, τα ασπρόμαυρα σκυλιά, κοίτα να δεις, έφτασα, μια πόρτα ανοιχτή περιμένει, να μπω; Μπαίνω. Μια μέρα περιμένει, ας μη της χαλάσω το χατίρι.

Αν ήταν η τελευταία θα έκανα κάτι διαφορετικό; Ναι. Αν ήταν η τελευταία, θα ήθελα να το ξέρω; Όχι. Αν ήσουν η τελευταία μου ελπίδα να είμαι ευτυχισμένος, θα έκανα τα ίδια; Ίσως. 

Το τέλος της εποχής του κυνηγιού

 

 

 

Θελεις στ' αλήθεια να με γνωρίσεις; Έχω τόσες κακές συνήθειες, καπνίζω, πίνω, ελπίζω.

 

 

...................................

 

 

Καμιά φορά λοιπόν μπερδεύω τα σημάδια και βγάζω άλλα νοήματα, αφηρημένα και πολύχρωμα, γεμάτα μεγάλα φτερά, καμιά φορά πάλι μπορεί να εμφανιστούν φλόγες κατά την απουσία σου ή ακόμα και φαντάσματα στο ψυγείο, μη νομίζεις όμως ότι το μαχαίρι είναι κάτι άψυχο ή ότι είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω ένα σωρό άσκοπα χρόνια, πες μου όμως τι θα έκανες αν ήσουν μια μικρή πράσινη αράχνη, πόσο βάρος έχουν οι τύψεις, πώς θα φύγει αυτός ο λεκές από την ψυχή μας και πως περνούν το χρόνο τους όλα αυτά τα ναυάγια στο βυθό.

 

 

...................................

 

 

Τόσα μέρη να δεις. Μια ζωή να ζήσεις. Πες μου, αν είμασταν σε τροχιά που θα συναντούσαμε ο ένας τον άλλο, αν είμασταν πλανήτες θα γυρίζαμε γύρω από το ίδιο άστρο, αν είμασταν αγόρι και κορίτσι τι θα διάλεγα να σε ρωτήσω πρώτα, αν σήμερα ήταν Δευτέρα πόσες ώρες θα περνούσαν από το ένα λάθος στο άλλο, ξέρεις, όλα έχουν ένα ρόλο να παίξουν, τα υφάσματα γλιστρούν και αφήνουν τους ώμους γυμνούς, τα φιλιά δίνονται όχι μόνο στα χείλη, τα μάτια μας βγάζουν ψεύτες, τα δάχτυλα λυγίζουν και σφίγγουν και αγγίζουν κι εσύ

 

 

Μην κάνεις το ίδιο λάθος με τη θάλασσα, μην αφήνεις τους ανθρώπους να περνούν από μέσα σου.

 

 

 

 

 

 

F r a g i l e

Προσπάθησε λίγο ακόμα, το ξέρω, σιχαίνεσαι τη λέξη υπομονή, άστους λοιπόν να εξαφανιστούν, τι ξέρουν αυτοί, θα μπορούσες να πεις το

τραγούδι μελαγχολικό μα όπως κοιτούσα κατάλαβα, σε αυτό το φως όλα φαίνονται λίγο διαφορετικά, όσο πρέπει διαφορετικά, πες μου τι

καταλαβαίνεις όταν ακούς τη λέξη φως, ζήτησα εκείνο το τραγούδι για να ξεχωρίσουν οι άνθρωποι από τους μη ανθρώπους που έλεγε μια φίλη

παλιά, δεν θα μπορούσα να το κάνω διαφορετικά αυτό το λάθος και τώρα που βρήκα λίγο χρόνο θα στο πω, δεν είναι μόνο το μαγαζί εύθραυστο

Αριάδνη, είναι και κάποια πράγματα μέσα μας, μόνο μη πανηγυρίζεις, δεν κερδίσαμε ακόμα, μείνε και θα δεις πόσα δέντρα

έμειναν να σκαρφαλώσουμε, κοίτα πως κόλλησε εκείνο το δευτερόλεπτο στο ρολόι, πες μου, η καρδιά σταμάτησε για λίγο ή θυμήθηκες τον τρόπο που αγαπούσαμε όταν ήμασταν παιδιά;