Έπιασε για λίγο να φυσάει, μετά σταμάτησε. Δεν ξέρω τι θα
γίνει μετά. Επιτέλους κατάλαβα γιατί γυρίζω συνέχεια στον ύπνο μου, είναι το
σώμα που προσπαθεί να συνηθίσει σε έναν κόσμο ονείρων χωρίς εσένα.
Όλος αυτός ο θόρυβος του κόσμου. Όλη η απελπισία να φτάσεις
κάπου αλλού από εκεί που είσαι, όλη η μαγκιά του να χάνεις, μια ανέλπιστη
καλοσύνη, ένα φεγγάρι ξαφνικό, η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί, ο χορός των
κουρτινών στον άνεμο, ο ιδρώτας στο στήθος σου, το νερό που γλιστράει στο σώμα,
μια γλάστρα με γαλάζια άνθη, τσιγάρο όρθιος δίπλα στο παράθυρο, μια παραλίγο
τέλεια ερωτική σκηνή, κέρματα, τσαλακωμένα ρούχα, τσιμπήματα κουνουπιών, ένα
γέλιο από ένα παράθυρο σχεδόν υστερικό. Η βλακεία μου είναι αλεξίσφαιρη, η
επιθυμία μου ένα αγκίστρι που καρφώνεται στη καρδιά, το πλήθος το πιο μοναχικό
μέρος να βρεθείς. Μέχρι που βρεθήκαμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο.
Κάτι τελευταίο.
Χρειαζόμαστε μια κωδική φράση για όταν υπάρχει πρόβλημα. Όταν σου πω όλα καλά, να καταλάβεις.
