-Γιατί; - Γιατί όχι;

 
Τόσο αλκοόλ στις φλέβες μου και δεν έχω μάθει τίποτα για το στήθος σου και τις μυστηριώδεις δονήσεις του. Τα βράδια ανάβουν φωτιές οι άνθρωποι, λες κι αυτό θα κρατήσει τα τέρατα μακριά. Τι γίνεται όμως όταν τα τέρατα είναι μέσα μας; Η μόνη φωτιά που γνωρίζω είναι χαμηλά στην κοιλιά σου. Αν μείνω λίγο ακόμα δεν θα φύγω ποτέ, κι αυτό θα ήταν καταστροφικό, όχι για εσένα, όχι για εμένα, αλλά για τη φυγή την ίδια. Πες μου, αν χρειαστεί, θα μπορούσες να δακρύσεις μέσα στο νερό; Καλή η επιτυχία, δε λέω, μα έχει τη γοητεία της και η καταστροφή. Το βάδισμά σου δε με αφήνει να ησυχάσω, εκείνη η φλέβα ψηλά στο μέτωπο, εκείνος ο απροσπέλαστος κόσμος στη βάση του λαιμού σου, αν μπορούσα να χτίσω μια πόλη θα την έχτιζα εκεί. Ένα από τα προβλήματά είναι πως αισθανόμαστε πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνουν να δέσουν οι αναμνήσεις μέσα μας. Σε βλέπω να κινείσαι αργά και σκέφτομαι, ίσως έτσι κρατάνε περισσότερο οι στιγμές. Τόσα λευκά κύματα μπροστά μας κι εμείς ακόμα να καταλάβουμε, τι στο διάολο, χαζοί δεν είμαστε, ίσως ερωτευμένοι, ίσως απελπισμένοι, δεν
γνωρίζω τη διαφορά. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω την πείνα από τον έρωτα, δεν μπορώ να μιλήσω, μπορώ όμως να σου δείξω τι συμβαίνει, θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω με σάλιο και σημάδια και δαγκωματιές πριν με καταπιεί το δωμάτιο. Πριν αφήσω τη ζώνη κάτω μάθε ότι τα λόγια καμιά φορά πονάνε περισσότερο, γιατί είναι για πάντα. Θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά διαφορετικά; Φυσικά και θα μπορούσα, αλλά γιατί να πάνε χαμένα τόσα δάκρυα; Θα σου πω ένα μυστικό και σταματώ εδώ. Έλα πιο κοντά. Λίγο ακόμα. Φοβόμουν να πιστέψω στους ανθρώπους, μέχρι που με γνώρισα λίγο καλύτερα και κατάλαβα πόσο δίκιο είχα.